01. Untitled Instrumental
02. I Got My Bags Packed
03. Five Card Hand - (alternate take)
04. Home Is Where The Heat Is – (slow version)
05. Letter From Home - (alternate take)
06. Educated Fool - (alternate take)
07. When I'm With You Baby
08. Untitled Instrumental
09. That Ain't The Way To Do It
10. Home Is Where The Heart Is – (fast version)

William Clarke werd in het fantastische jaar 1951 geboren, net als ondergetekende. Hij verliet ons echter op de jonge leeftijd van vijfenveertig jaar. De blueshemel hebbe zijn ziel. Zijn tienerjaren bracht hij door in de blues ghetto’s van L.A. en ontmoette er T-Bone Walker, Pee Wee Crayton en George ‘Harmonica’ Smith die zowat zijn mentor werd. Na wat gewriemel met allerlei instrumenten koos hij uiteindelijk voor de harmonica en bekwaamde zich in zowel de ‘cross’- ofte de bluesharp als de chromatische harmonica.

Het was William Clarke, die samen met tijdsgenoten Kim Wilson, James Harman en Rod Piazza, de uiteindelijke klankkleur bepaalde van het swingende West Coast harpspel. Net als iedere harmonicaspeler had hij bluesveteranen Little Walter, Big Walter Horton en George ‘Harmonica’ Smith als grote voorbeeld en liet zich door hen beïnvloeden. Maar hij ging ook verder zoeken, en vond inspiratie in de jazz, meer bepaald in de swingende orgel/saxophone combo’s zoals die van Jack McDuff en Jimmy McGriff in combinatie met saxofonisten Gene Ammons en Eddie Lockjaw Davis. Meer dan enig andere harpspeler wist hij de hardcore Chicago harmonicastijl te vermengen met de vloeiende en swingende fraseringen zoals we die kennen van eerder genoemde tenor-saxofonisten.

Nog vóór Bruce Iglauer hem onder de arm nam, had William reeds vijf albums uit in eigen beheer en met zeer beperkte middelen. Deze maakte hij samen met George Smith, Smokey Wilson en Shakey Jake, om er maar enkele te noemen. Daarna bij Alligator Records bracht hij tussen 1990 en 1996 vier sublieme CD’s uit, waaronder “Blowin’ Like Hell” de eerste, en “The Hard Way” de laatste van de vier.  In ’96 vond hij een vroegtijdige dood en het label bracht in 1999 “Deluxe Edition” bij wijze van postume hommage, een ‘the Best of’ met drie onuitgegeven nummers als bonus.

William’s weduwe Jeanette Clarke Lodovici ontdekte onlangs nog een ‘live recording’  van 1993 in Los Angeles, die qua opnamekwaliteit voldoet aan de normen. Deze opnamen werden door haar geproduced en door Watchdog Records uitgebracht. De wereldwijde distributie is in handen van Pacific Blues.
“One More Again !” is niet zomaar een samenraapsel van outtakes en leftovers, zoals wel eens meer gebeurt bij postume releases. Het gaat hier wel degelijk om een concept van een live CD, die om één of andere onbekende reden niet is verder gezet. William Clarke is op zijn best op de chromatic harp en je moet niet William’s aanmoediging “Take us all out, Alex” richting gitarist gehoord hebben om te weten wie de gitaar in de meeste nummers bespeelt. De CD begint met een titelloze instrumentaal nummer, dat gelijk letterlijk de pan uitswingt. Het was een Clarke-pattern om een set te beginnen met instrumental, om band en publiek gelijk op te warmen. Op twee na, zijn alle  nummers van William Clarke en nooit eerder uitgekomen op CD, studio of live al gelijk. Twee uitzonderingen ook hier om de regel te bevestigen, “Five Card Hand” komt van het album “The Hard Way” en “Educated Fool” van “Serious Intentions”. Het opgenomen concert kon dus wel eens een try-out geweest zijn voor een aantal nieuwe nummers, wie weet. In elk geval is het verplicht voer voor de die-hard Clarke fan een must have voor de smoelschuif liefhebber, en een bijzonder aardig schijfje voor de Westcoast swing en Jump liefhebber in het algemeen. William Clarke is in topvorm, en zo is ook de band, bestaande uit zijn gebruikelijke muzikanten van die periode. Eén van de uitspringers is “Home Is Where the Heart Is” zowel in de trage als de snelle versie. Aanschaffen, ze is de moeite waard.

Line up van de band:

witteMVS